Πολύς κόσμος,έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη του προς το πολιτικό σύστημα, έχει θέσει σε αμφισβήτηση και την ίδια τη δημοκρατία. Θεωρεί ότι δεν μπορεί να του δώσει λύσεις στα προβλήματά του. Πιστεύει ότι όλοι είναι ίδιοι και στην τελική πως ό,τι και να ψηφίσει αυτά που είναι να γίνουν θα γίνουν.Διαχρονικά,το δημοκρατικο μας σύστημα είχε πολλά προβλήματα τα οποία στα χρόνια των μνημονίων αυξήθηκαν.
Για μένα το ζήτημα μπαίνει ως εξής: θέλουμε να συμμετέχουμε στις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μας ή περιμένουμε κάποιον φωτισμένο ηγέτη,αν έρθει ποτέ,να μας οδηγήσει; Θέλουμε να αγωνιστούμε για αυτό το πολύτιμο αγαθό που λέγεται δημοκρατία ή να βουλιάξουμε στην μεμψιμοιρία και να αφήνουμε τις αποφάσεις για τους άλλους;Θέλουμε συμμετοχή ή ανάθεση;
Η δημοκρατία δεν δοκιμάζεται κάθε τέσσερα χρόνια αλλά κάθε μέρα,στις σχέσεις μας με τους άλλους,στην εργασία μας, στην οικογένειά μας,εν γένει στη συμπεριφορά μας.Είναι ένας καθημερινός αγώνας πολιτισμού.Είναι σαν ένα παιδί που θέλει συνεχώς φροντίδα και προσοχή.
Δύο ακόμα σημειώσεις,στη δημοκρατία,κατά τη γνώμη μου,δικαιώματα και υποχρεώσεις δε διαχωρίζονται,είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.Πρέπει να δίνουμε την ίδια σημασία και στα δύο αν θέλουμε να έχουμε αρμονική κοινωνία.Επίσης,με αφορμή τις πρόσφατες εκλογές,να πω ότι η αποχή από την εκλογική διαδικασία και γενικά από τις δημοκρατικές διεργασίες είναι ξεκάθαρη πολιτική θέση,είναι η θέση που λέει ότι αφήνω τους άλλους να αποφασίσουν για μένα χωρίς εμένα.
υ.γ. Στο παραπάνω κείμενο δεν θέλησα μπω σε τεχνικές αλλαγές που πιστεύω πως πρέπει να γίνουν,όπως απλή αναλογική,τοπικά δημοψηφίσματα κ.α.,αλλά θέλησα να μιλήσω πιό γενικά.
Πολύ δυνατή ταινία που έρχεται από το Ρώσικο κινηματογράφο.Η κατάπτωση μιας κοινωνίας μέσα απ΄την κατάπτωση μιας οικογένειας. Βιβλικές αναφορές,ηθικοί προβληματισμοί και έντονες υπαρξιακές καταστάσεις σε μια ταινία με πολύ καλή φωτογραφία και σκηνοθεσία.
